"Bij een WK-finale wordt niet alleen maar aan de mannen gedacht"

Ook in 2019 schreven de Oranjevrouwen historie. Ditmaal door voor het eerst de finale van het WK te halen. In de eindstrijd tegen Verenigde Staten moesten de dames van Sarina Wiegman buigen, maar dat maakt international Kika van Es niet minder trots. Ook niet nadat de Brabantse linksback na twee wedstrijden uit de basis verdween en Merel van Dongen haar naar de bank verdrong.

Van Es was al lang bij dat ze mee ging naar Frankrijk. In het uitzwaaiduel met Australië brak de verdedigster van Everton haar middenhandsbeentje. Een race tegen de klok volgde: een week voor de openingswedstrijd tegen Nieuw-Zeeland moest Van Es nog onder het mes. Daags voor de aftrap werd duidelijk dat ze kon spelen. Van Es behield haar basisplaats, maar na de tweede groepswedstrijd tegen Kameroen greep Sarina Wiegman in. Van Dongen kreeg de voorkeur en Van Es speelde alleen in de achtste finale nog maar een paar minuutjes mee.

{image[337906][left-half][]}Van Dongen

De een zijn dood is de ander zijn brood. Van Dongen greep haar kans met beide handen aan. "Fantastisch! Voor mij persoonlijk een enorme overwinning. Ik wist dat ik het kon. Het enige wat ik moest doen, was de staf overtuigen. Dat was het enige waar ik mij op concentreerde. Ik wilde mij focussen op wat ik kon en niet te veel op of het zou kunnen gebeuren. Dat heeft zich uitbetaald", glimlacht Van Dongen. 

De Amsterdamse speelde de rest van het WK, op de finale na dan. Wiegman koos er tegen de Verenigde Staten voor om centrale verdedigster Dominique Bloodworth naar de linksbackpositie te halen. De bondscoach noemde Van Dongen aan de bal belangrijk, maar vond haar verdedigend weer kwetsbaarder dan Bloodworth. Een tactische aanpassing dus die Van Dongen de finale in Lyon kostte. "Die had ik heel graag willen spelen. Maar ik zie de finale niet als een zwarte bladzijde. Ik ben vooral heel trots op het hele WK en alle minuten die ik heb gemaakt. De knop ging na het verlies ook gauw om. Het was zo bijzonder wat wij als groep daar hadden. We leefden heel intens met elkaar ergens naar toe. Ik kon niet anders dan trots zijn, alhoewel ik nog steeds de pest in heb dat we niet wonnen."

{image[335318][right-half][]}Boodschap

Het besef dat de Oranjevrouwen in de finale stonden, vormt voor Van Dongen het hoogtepunt van het toernooi. "We keken elkaar aan en dachten: wauw! Dit is écht het allerhoogste podium ter wereld. Maar een paar meiden uit Nederland hebben dit bereikt in korte tijd. Ons succes is een belangrijke boodschap geweest voor de Nederlandse maatschappij. Wij hebben laten zien dat wij als vrouwen ook de voetbalwereld kunnen overwinnen. Bij een WK-finale wordt niet alleen maar aan de mannen gedacht. De meiden hebben een voorbeeld aan ons. Een droom voor meerdere mensen kan nu uitkomen."

De nieuwe status van de Oranje-vrouwen zorgt ook voor een kritische benadering voor de pers. In Frankrijk kregen de internationals voor het eerst met dit fenomeen te maken. Het spel en de tactische keuzes van Sarina Wiegman kwamen opeens onder een vergrootglas te liggen. "Als mensen wat van je vinden, interesseert ze het dus", stelt Van Es. "Ik denk wel dat er daardoor soms negativiteit in de groep is geslopen. Nooit makkelijk. Maar ik denk dat we er goed mee om zijn gegaan. Wij weten wat we wel en niet goed hebben gedaan. Wij zijn volwassen vrouwen. Iedereen heeft kunnen zien dat we in het begin moeizaam speelden, maar dat we ondanks dat, resultaat hebben neergezet."

Door: Steven Koelma