INTERVIEW | American Dream kwam uit voor Michael de Leeuw

De American Dream werd er ook echt een voor Michael de Leeuw (32). Journalisten in de kleedkamer, spelen met Bastian Schweinsteiger en wonen in downtown Chicago: het avontuur bij Chicago Fire in de MLS had hij voor geen goud willen missen. Terug in Nederland als speler van FC Emmen blikt De Leeuw terug op tweeënhalf jaar Amerika en legt hij zijn keuze voor de Drentse club uit.

Ondanks de status van publiekslieveling keerde De Leeuw FC Groningen in 2016 de rug toe. Hoe moeilijk de keuze ook: het avontuur kreeg de voorkeur boven de Groningse aanbieding. "Sowieso is het buitenland een verrijking voor je leven en carrière, maar de MLS kan ik iedereen aanraden", adviseert de geboren Brabander in gesprek met FCUpdate.nl. "Ik zou het zeker doen als je wat ouder bent en de topcompetities staan niet meer voor je staan te trappelen. Het is een top avontuur geweest."

De Leeuw maakte deel uit van een totaal andere voetbalbeleving. Dat Amerikanen gek zijn op entertainment, ervaarde ook De Leeuw. Het meest sprekende voorbeeld: journalisten middenin de kleedkamer. Ondenkbaar in Nederland, maar een gewoonte in de Verenigde Staten. "Een minuut of twintig na de wedstrijd wordt omgeroepen dat de kleedkamers geopend zijn voor de media. Of je nou wel of niet gedoucht bent. Als ik een warmte- of ijsbad zat, stond de media er soms bij. Ik vind dat niet zo erg. Maar ook voor de wedstrijd komen ze met de camera voor je neus te staan. Vooral de eerste paar keer was dat vrij ongemakkelijk."

{image[332631][right-half][]}Schweinsteiger

Media hadden in de kleedkamer van Chicago Fire vooral aandacht voor Bastian Schweinsteiger, die jaar na De Leeuw de overstap maakte naar de MLS. "Heerlijk dat hij erbij kwam. Je merkte dat hij niet te veel op de voorgrond wilde treden, maar hij kon over alles meepraten. Op zulke momenten was ik een en al oor. Ik kon daar echt van genieten. Schweinsteiger is wereldtop, die ging bij ons wel een treetje lager spelen. Maar hij is een hele normale jongen, elke dag vrolijk. Met hem was het altijd lachen en grappen maken."

In het jaar van Schweini's komst eindigde Chicago Fire als derde in de Eastern Conference, het beste seizoen van De Leeuw in de Verenigde Staten. Echter bleken de daaropvolgende play-offs het eindstation. "In dat jaar was het stadion (capaciteit 20.000) voor iedere thuiswedstrijd uitverkocht. Maar dat is niet ieder jaar zo. In mijn eerste seizoen liep het stadion bij de meeste wedstrijden nog niet half vol." Vol stadion of niet: bij iedere wedstrijd klonk het nationale volkslied van Amerika. "Die Amerikanen allemaal de hand op de borst, de petten af. Ja, ze zijn daar heel trots op hun land."

{image[317268][left-half][]}Andere rol

De Leeuw liet de fans van Chicago Fire in de 61 wedstrijden die hij speelde 13 keer juichen – zijn derde seizoen miste hij grotendeels vanwege een kruisbandblessure. De Leeuw scoorde minder dan in zijn periodes bij FC Groningen (55 doelpunten) en het opgedoekte SC Veendam (39). "Bij Chicago had ik in het veld een hele andere rol."

In Nederland maakte De Leeuw faam als echte afmaker, in de Verenigde Staten werd hij op andere posities gebruikt. "Bij Chicago liepen veel spitsen en verdedigende middenvelders, die jongens werden op andere plaatsen gezet. Ik speelde bijvoorbeeld als buitenspeler, of als schakel tussen de aanvallende en verdedigende middenvelder. Dat lag me prima, maar ik kwam wel minder in scoringspositie. Ik gaf wel redelijk wat assists (12, red.)."

Terug in Nederland

Onderhandelingen met Chicago Fire voor een nieuw contract liepen spaak. In december werd voor De Leeuw duidelijk dat hij terug zou keren naar Nederland. FC Emmen was er als de kippen bij om hem vast te leggen. De Graafschap had De Leeuw graag teruggehaald naar De Vijverberg. Maar hijzelf zat nooit met de Superboeren om tafel, alleen met Emmen en een club van Cyprus. "Emmen had een goed verhaal, ik kende al veel spelers die hier spelen. Met veel had ik al samengespeeld bij FC Groningen, De Graafschap en Veendam. Vlak voor kerst sprak ik met de trainer (Dick Lukkien, red.) en de voorzitter. Het gevoel wat ik kreeg was goed. Soms moet je naar je gevoel luisteren."

Voor Emmen begrippen is De Leeuw een topaankoop die de club verder kan helpen in de degradatiestrijd. "Zo zie ik dat niet, we moeten niet te veel naar het individu kijken. Als team moeten wij overleven. Ik leg mijzelf geen druk op, het interesseert mij totaal niet wie de goals maakt. Ik teken ervoor als iemand anders de doelpunten maakt en wij blijven in de Eredivisie. Ik juich net zo hard als Anco Jansen of Jafar Arias de bal binnenschiet."

{image[332529][right-half][]}Kunstgras en de VAR

Dat Emmen op het gehate kunstgras speelt, neemt De Leeuw voor lief. "Ik denk dat er geen enkele speler is die liever op kunstgras speelt. Daar ben ik er ook een van. Maar het went wel en we moeten ons voordeel ermee doen. We trainen dagelijks op kunstgras, dus we hebben bijvoorbeeld iets meer gevoel voor hoe een bal stuitert. Als voetballer wil je het liefste op gras spelen, het beste zou dan ook zijn dat elke club op gras speelt."

Als De Leeuw mocht kiezen nam hij ook afscheid van de VAR, waarmee hij in de MLS al kennismaakte. "De charme van winnen of verliezen door net niet of net wel buitenspel vond ik wel iets hebben. Ik snap dat er meer fouten worden uitgehaald, maar nog steeds is er discussie. Het blijft allemaal interpretatie. In de wedstrijd interpreteert de scheidsrechter situaties, maar dat is op beeld ook."

"Wanneer een paar grote jongens iets roepen, roept iedereen dat na. Zo werkt het. Zet iedereen maar eens apart in een kamertje en laat ze de beelden zien. Dan heeft niet iedereen dezelfde mening. Natuurlijk, als iemand iets smerigs doet, moet hij bestraft worden. Maar volgens bij gebeurde dat achteraf ook op beelden? Van mij hoeft de VAR niet, al heb ik er geen problemen mee dat het er wel is."

Als De Leeuw maar lekker kan voetballen, met als grote doel FC Emmen behouden voor de Eredivisie. De Drentse club pakte sinds zijn entree zeven punten, en toch staat het zestiende. En dus is de thuiswedstrijd van vanmiddag tegen Vitesse een volgende finale voor Emmen. Worden de Arnhemmers een prooi voor De Leeuw en consorten?

Door: Steven Koelma