Castelen over zijn trainers, Oranje, Van Nistelrooij en veganisme

Zijn voetballoopbaan loodste Romeo Castelen (34) de hele wereld over. Via Duitsland, Rusland, Australië, China en Zuid-Korea dwarrelde hij neer bij VVV-Venlo in Limburg. Om te kijken hoe zijn voetbalavontuur zijn (privé)leven veranderd heeft, blikken we met de rappe buitenspeler terug op een interview dat hij gaf in 2004, even voor hij naar Feyenoord verkaste. Over trouwen, muziek, Van Nistelrooij, kinderen en vegan.

{image[324347][right-half][Feyenoord - PSV, december 2004]}In 2004 woonde je in Den Haag, daar woon je nu nog steeds. Of alweer?

"Ik ben in de tussentijd wel een paar keer verhuisd, maar in Nederland vooral binnen Den Haag. Toen ik bij Feyenoord speelde was het twintig minuten rijden, nu naar Venlo twee uurtjes. Toen ik in het buitenland zat, was ik maar een paar keer per jaar thuis. Dat is nu veel vaker, al is dit nog niet de plek waar ik me definitief gevestigd heb. We zijn nog aan het rondkijken waar we ons definitief willen vestigen. Daarbij ligt de voorkeur wel bij een stad trouwens, ik ben toch wel een stadse jongen."

Destijds had je pas drie maanden een relatie met Janis, zij is inmiddels de moeder van je drie kinderen.

"We hebben al heel veel samen meegemaakt. De mooie en de moeilijke momenten is ze mij trouw geweest. Ze is overal mee naar toe geweest in het buitenland en heeft zich volledig aan bij verbonden. Elke keer reisde ze met mij mee in het buitenland. We zijn nog niet getrouwd, dat zou ooit wel kunnen gebeuren. In het buitenland zijn we daar simpelweg nooit aan toegekomen."

Over muziek zei je veertien jaar geleden dat je vooral R&B luisterde. Hoe is dat momenteel: als je in de auto zit, luister je vast regelmatig muziek?

"Dan heb ik vaak de wat oudere playlists aan. Met toch de wat oudere garde qua muziek. Tupac, dat werk. Wat ik mooi vind om te zien is dat er veel Nederlandse rap is, dat was er veertien jaar geleden amper. Broederliefde en de Haagse groep SFB krijg ik mee via de kinderen, best leuk om te horen en een goede zaak dat het er is."

Idolen

{image[298006][left-half][]}Je beschreef jezelf destijds als 'heel rustig' en 'af en toe iets te bescheiden'. Is dat nog steeds zo?

"Dat rustige is vooral in mezelf. Het is echt niet zo dat ik heel stil ben in de kleedkamer. Als het over iets gaat dat ik wel gezellig vind, praat ik zeker mee. Dat was in het buitenland niet anders. En als ik vind dat ik mijn mond moet opentrekken, doe ik dat. Dat is belangrijk en zo ben ik altijd geweest. Alleen ben ik wat ouder, dus kan ik de verhoudingen beter inschatten en weet ik ook wanneer ik bijvoorbeeld juist beter kan luisteren. Maar Romeo Castelen is nooit veranderd wat karakter betreft. En rustig ben ik nog steeds, maar meer innerlijk dan in de groep. Al ben ik ook zeker geen heel druk persoon in een groep."

Bij idolen noemde je onder andere Romario, Luis Figo en David Beckham. Ik kan me voorstellen dat je inmiddels ook met spelers hebt samengespeeld die je als een soort idool ziet?

"In de afgelopen veertien jaar is Messi de beste geweest, voor hem heb ik natuurlijk heel veel respect. Echt knap dat je het zolang volhoudt in de top. Spelers met wie ik heb samengespeeld zie ik niet als idolen, ik zat met hen in de kleedkamer. We waren samen één. Maar ik heb wel respect voor de goede spelers. Rafael van der Vaart was bij HSV echt heel goed. Jammer dat hij niet kon afbouwen bij Ajax bijvoorbeeld, in de top en bij de club waar hij begonnen is. Verder zijn mannen als Zé Roberto, Ruud van Nistelrooij, David Jarolím en Nigel de Jong echte voorbeeldprofs. Hoe zij met hun lichaam omgingen, hoe ze topsport beleefden en hoe goed zij waren. Ongelofelijk. Als je de hele week met dat soort spelers traint, besef je pas hoe goed ze echt zijn. Soms zie je spelers in wedstrijden uitblinken, maar als je langere tijd met ze traint merk je het pas echt." 

Niet alleen qua spelers en muziek heb je vanalles meegekregen van de wereld. Ook qua eten heb je vast genoeg geproefd. Destijds vond je bijna al het eten lekker en had je geen voorkeur. Hoe is dat nu?

"Sinds een tijdje ben ik vegan geworden. Toen er bij mijn neefje een hersentumor werd geconstateerd, heb ik me verdiept in wat ik wel wil eten en wat niet. En waarom. Dat ga je onderzoeken en daaruit heb ik besloten dat ik vlees, vis en melkproducten niet meer wil eten. Voor mijn neefje zijn we heel erg aan het bidden dat alles goedkomt, het gaat de goede kant op. Hij voetbalt weer en gaat ook naar school. Mijn zus is een stichting begonnen voor mensen met kanker in Suriname, die heet 'Stichting Nooit Alleen'. Ze halen geld op voor medicijnen en behandelingen voor de mensen daar die aan de ziekte lijden. Een stichting die heel veel goed werk verricht. De mogelijkheden daar zijn namelijk een stuk minder groot dan hier in Nederland."

Heftig. Destijds gaf je aan dat jouw eigen band met Suriname ook erg close was, hoe is dat tegenwoordig?

"Doordat ik veel over de wereld heb gereisd, ben ik de laatste tijd wat minder in Suriname geweest. Al drie jaar niet meer en dat is voor mijn doen veel te lang, komende zomer heb ik het zeker weer op de planning om te gaan. Mijn band met Suriname zal nooit verdwijnen en in de toekomst zou ik voor het land graag nog een grotere rol vervullen. In welke rol weet ik nog niet. Wellicht dat ik er dan voor een langere periode heenga, bijvoorbeeld.

[photo,112508,left,]

Oranje

{image[323418][right-half][]}Het Nederlands elftal was een droom, dat wilde je halen. Dat lukte vrij snel na je transfer naar Feyenoord.

"Als 21-jarig jochie kwam ik erbij, jong en grimmig. Daar heb ik heel veel van geleerd. Van Nistelrooij zei dat ik me niets moest aantrekken van wat ze over me schreven. 'Je weet zelf het beste hoe je hebt gespeeld', zei hij. Edgar Davids vertelde bij mijn debuut dat ik me geen zorgen moest maken over een keer balverlies meer of minder. 'Ik sta achter je als je balverlies hebt.' Dat zijn lessen waar ik als voetballer heel veel van geleerd heb. Een prachtige ervaring. Het enige jammer is dat ik geen EK of WK heb meegemaakt. Maar uiteindelijk ben ik tevreden over mijn interlandloopbaan. Of er meer in had gezeten? Ja, zonder mijn blessures zeker. Maar dat verander ik niet meer."

Veertien jaar geleden waren blessures ook al je sportieve dieptepunten. Dat lijkt me niet veranderd, hé?

"Tot mijn transfer in Hamburg ging het relatief goed. Maar zonder de blessures in Duitsland was het wel anders gelopen. Nu kan ik niet zeggen waar ik geweest was zonder blessures. Dat is een glazen bol waarover je niets zinnigs kan zeggen. Natuurlijk was ik op prime time van mijn loopbaan liever fit geweest. Het is zuur, maar je verandert er niets aan.

In al die jaren heb je veel clubs, maar nog veel meer trainers gehad. Je noemde Rinus Israël en Lex Schoenmakers als 'misschien wel' je beste trainer. Hoe is dat na al die jaren?

"Misschien nog steeds wel. Elke trainer heeft iets, iets dat prikkelt. Onder Huub Stevens ging je het veld in met het gevoel van 'we gaan hoe dan ook niet verliezen'. Van Marco van Basten heb ik veel kleine dingen in het veld geleerd en ook Ruud Gullit was zijn tijd al vooruit. Hij trok me ooit zijn kantoor in en zei dat ik meer als middenvelder moest gaan spelen. Dat buitenspelers steeds vaker naar binnen komen... En dat is nu inderdaad veel zo. Maar ook de minder bekende namen hebben wat: Tony Popovic is niet zo bekend, maar haalde als trainer al de motivatie in je naar boven. Hem had ik in Australië. Elke trainer heeft wat, al vind ik het in elk geval heel belangrijk dat trainers oog hebben voor het menselijke aspect. 

{image[292630][left-half][]}Je loopbaan loopt ten einde. Zelf nog ambities in de richting van het trainersschap?

"Zolang ik het leuk vind, blijf ik voetballen. Dat is namelijk de reden dat ik ooit ben gaan spelen, niet vanwege het geld. De 3-vs-3 op de pleintjes vind ik nog steeds prachtig, hoe ik ooit begonnen ben. Zodra ik het 'zwaar' ga vinden, stop ik. Dan lijkt het me leuk om iets aan de trainerskant te doen. In de voetbaltaal kan ik andere spelers helpen. Mentaal, maar ook sportief. De enige ervaring die ik niet heb, is het spelen van EK's en WK's, dus als er spelers zijn die dat wel hebben ervaren, luister ik. Bij RKC wilde ik een trainersdiploma halen, maar dat is er niet van gekomen. Dat wil ik alsnog wel, het is namelijk echt een moeilijk vak, heb ik geleerd door de jaren heen. Een vak dat je moet leren, trainer ben je niet zomaar. Het is namelijk een compleet pakket, met heel veel factoren. Van elke trainer met wie ik gewerkt heb, zal ik dan wel iets meenemen."

Door: Nathan Sprey