Verdriet om Appie, dat vrolijke en geniale voetballertje

Er was hoop en voorzichtig optimisme, maar opeens is daar dan het hartverscheurende bericht. Bij Abdelhak Nouri is ernstige en blijvende hersenschade geconstateerd, na de hartstilstand die hem tijdens het oefenduel met Werder Bremen trof. Ik denk sinds die ene update van Ajax continu aan dat vrolijke ventje, die heerlijke voetballer, en voel dan nare dingen. Oneerlijkheid, ongeloof, pijn, verdriet.

Het einde van het trainingskamp nadert, als Ajax zaterdag in het Oostenrijkse Zillertal tegen Werder Bremen speelt. De stemming is prima, Ajax staat in de rust met 1-0 voor en komt daarna – met een andere ploeg in het veld – met 2-1 achter. Nouri kwam er na de theepauze in. Als de 71ste minuut loopt zakt de middenvelder, zonder bal in de buurt, ineen op het veld. De spelers en toeschouwers hebben eerst nog niet echt door hoe ernstig de situatie is, maar dat verandert snel. De boel wordt afgeschermd, Nouri wordt ter plekke gereanimeerd en per traumahelikopter naar het ziekenhuis vervoerd.

Al snel komt het bericht door dat Nouri stabiel is, een hartslag heeft en op de intensive care buiten levensgevaar is. De geëmotioneerde spelers en staf van Ajax horen in de kleedkamer dat het grootste gevaar geweken is. De volgende dagen is het afwachten, hopen en bidden. Heel de voetbalwereld doet mee. Nadat de harttesten en het eerste neurologische onderzoek geen problemen aan het licht brengen, ontstaat er meer hoop en optimisme. Dan, donderdag om 12.46 uur, komt Ajax met een update. 'Ernstige en blijvende hersenschade'.

De wereld staat stil. Terwijl ik uit het raam staar, zijn mijn gedachten alleen maar bij Nouri en de mensen die dicht bij hem staan. Het is zó hard. Nouri is ook zo'n geweldig mannetje… zijn lach is betoverend. Zo goed als hij kan voetballen, zo vrolijk is hij ook. Met zijn ragfijne techniek vermaakt hij de fans, maar vooral zichzelf. Appie is een pure genieter, zijn liefde voor de bal is groter dan alles. Voor hem schakelde je op maandag in bij Jong Ajax, in plaats van bij een Premier League-wedstrijd. Die passjes, die techniek. Smullen geblazen. En het mooie: zo klein van stuk, maar ondanks dat en zijn leeftijd een grote persoonlijkheid. Een vriend van mij verwoordde het mooi: "Een jongen die niet veranderde door het voetbal, maar het voetbal wel veranderde."

Nouri is Ajax. Een gouden product van De Toekomst. Iedereen daar kent Appie goed en houdt van zijn puurheid. Van zijn talent als voetballer, en als mens. Jongens als Nouri worden vaak ruwe diamanten genoemd, maar hij is eigenlijk niet eens ruw. Hij is fijnbesnaard, op een gezonde en leuke manier zeker van zichzelf en is dol op voetbal. Bij het bekijken van veel beelden van Appie – ook ik kon het niet laten – wordt dat beeld steeds weer bevestigd. Terwijl je ook nog dat nare gevoel hebt.

Op dinsdag 16 mei interviewde ik Nouri, die toen net een Gouden Stier had gekregen als Speler van het Jaar in de Jupiler League. Ik had meerdere ideeën voor invalshoeken; ik wilde het met name hebben over zijn doelen en rol bij Ajax in het nieuwe seizoen en de naderende Europa League-finale. Gaandeweg het gesprek ging het, door de teksten van Nouri, echter steeds meer over de liefde voor de bal. Over het genieten in het veld en over Andrés Iniesta, zijn grote voorbeeld.

"Ik geniet echt in het veld. Ik hou gewoon van voetbal, zeker als het goed loopt. Als het niet loopt, dan ga ik ook helemaal kapot van binnen. Dat hoort daar ook bij. Ik ben geboren voor het voetbal. Vroeger speelde ik altijd al met mijn broers samen. Alleen maar voetbal, voetbal, voetbal. Alles draait om dat ene spelletje. Ik vind het wel heel belangrijk om ook buiten het veld vrolijk en positief in het leven te staan. Zo ben ik gewoon."

Het zijn treffende woorden van Nouri, wiens lach tijdens het gesprek aanstekelijk werkt. En als ik hem zijn cijfers voorleg, dan wijst hij mij erop dat ik één assistje over het hoofd gezien heb. Dat is Appie dan ook wel weer. Scherp.

Die vrolijkheid, dat gevatte, en zijn geniale kunststukjes op het veld, dat gaan we niet meer zien. We zullen er nooit achter komen hoe ver zijn ster zou hebben gerezen, maar ergens weten we ook dat dit heel ver zou zijn geweest.

Stay strong, Appie!

Door: Koen Jans

[photo,101059,left,]