Een brief aan de stoppende Francesco Totti (40)

Francesco Totti is volgend seizoen geen profvoetballer meer. Het gezicht van AS Roma zet op veertigjarige leeftijd een punt achter zijn geweldige carrière, die zich louter bij zijn grote Romeinse liefde afspeelde. Om er bij stil te staan een brief aan een van de meest iconische spelers uit de geschiedenis van het voetbal, aanvankelijk geschreven voor zijn veertigste verjaardag.

Beste Francesco, grote held,

Vandaag is de dag dat jouw spelerscarrière ten einde komt. Een mooi moment om stil te staan bij de geweldige voetballer en bovenal de fantastische persoon die jij bent. Als kind van de stad Rome begon je als een gepassioneerde en fanatieke fan van AS Roma. In 1989 kwam je in de jeugdopleiding van deze schitterende, traditionele club terecht. Van een groot talent wist je een grote speler te worden en van een grote speler werd je een legende. En dat zal je voor altijd blijven.

In 1993 debuteerde je op 16-jarige leeftijd voor Roma in de wedstrijd tegen Brescia, een paar jaar later was je niet meer weg te denken uit de basis van de Giallorossi. Je had niet lang nodig om indruk te maken met je creativiteit, visie, hartstocht, techniek en scorend vermogen. Iedereen wist het meteen: dit wordt een grote. Bijnamen als Il Bimbo d'Oro (De Gouden Jongen) slingerden al snel in het rond. Je idool was voormalig Roma-captain Giuseppe Giannini, die in zijn carrière vijftien seizoenen lang voor de club speelde. Je overtrof hem en werd niet alleen de jongste aanvoerder, maar ook de grootste speler in de clubgeschiedenis. Je werd niet alleen een clubicoon, je werd de Keizer van Rome.

In je beginjaren was je een bevlogen talent, maar ook een ruwe diamant. Zdenek Zeman wist jou te slijpen. Onder de vleugels van deze tacticus (1997-1999) werd je volwassen. Je groeide binnen een mum van tijd uit tot een charismatisch leider en kreeg het lichaam van een echte atleet. Je ging het rugnummer 10 dragen, blonk op de linkerflank uit met je creativiteit en scorend vermogen en werd de kapitein op het Romeinse schip. Op 22-jarige leeftijd droeg je al de aanvoerdersband. In de volgende jaren werd het team om jou, inmiddels als aanvallende middenvelder, heen gebouwd. Het ging fantastisch, met de derde Scudetto in de clubhistorie als gevolg in 2001. Jarenlang was je de grote man en het gezicht van Roma. Met je veel te kleine scheenbeschermers en naar beneden geduwde sokken was je vaak geniaal, je blufte tegenstanders af.

Real Madrid wilde je dolgraag hebben in 2004, maar deze interesse wees je door je clubliefde van de hand. In de volgende jaren kreeg je meerdere tegenslagen te verwerken, maar altijd knokte je jezelf weer terug. Blessures en vormdipjes dreven je weleens tot wanhoop. Je maakte daardoor soms harde overtredingen. De keer dat je tegen Bayer Leverkusen op de rug van een tegenstander sprong, het staat nog vers op mijn netvlies. Je trapte na, je deelde klappen uit en zette je noppen in benen van tegenstanders. Weet je wat het is? Je hebt gewoon een hekel aan verliezen. De acties zijn niet goed te praten, maar het tekent wel een echte winnaar. In de burenruzie met aartsrivaal Lazio was het vaak raak. Toen je in 1999 in de Derby della Capitale scoorde, toonde je de tekst 'Vi ho purgato ancora' op een shirt. Inderdaad, je had Lazio vaak te pakken, op verschillende manieren. Ook in januari 2015, toen je twee keer tegen de vijand scoorde en dat vierde met een selfie. Dat is een van de mooiste foto's die ooit in het voetbal gemaakt zijn.

Veel prijzen heb je niet kunnen winnen met Roma. Eén keer werd je kampioen in de Serie A, twee keer pakte je de Coppa Italia en tweemaal won je de Supercoppa Italiana. Geregeld kwam er een mooie trein voorbij en kon je naar de grootste clubs, maar je stapte nooit in. Je bleef bij je grote liefde, terwijl je bij een andere club waarschijnlijk veel meer prijzen had kunnen winnen. Je bent zó trots en gek op Roma, dat je deze club nooit de rug wilde toekeren. Je laat zien dat echte, onvoorwaardelijke clubliefde nog bestaat. Daar kunnen veel spelers nog wat van leren. Je ziet het niet als een plicht om prijzen te pakken, maar je wil er met jouw passie en verantwoordelijkheidsgevoel zijn voor jouw club. Het clubgevoel overstijgt de wil om prijzen te pakken en meer geld te verdienen. Prachtig. Als ik het iemand gunde om alles te winnen, dan was jij het. Maar dit is misschien nog wel mooier. Dat jij, ondanks alles, verbonden wilde blijven aan Roma.

En wat heb je individueel gezien allemaal bereikt? Het is veel te veel om op te noemen. Je bent recordhouder wat betreft het aantal wedstrijden voor Roma, met 783 stuks. Deze optredens zijn verspreid over maar liefst 25 seizoenen. Alleen Paolo Maldini speelde zo lang voor één en dezelfde club. Je scoorde in 23 Serie A-seizoenen op rij en wist in totaal tegen 62 verschillende clubs het net te vinden. Met 307 officiële goals ben je all-time topscorer van Roma, waar je jezelf ook nog eens tot oudste doelpuntenmaker in de Champions League kroonde. En zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan...

Maar je bent niet alleen op het veld een groot man. Je maakt kinderen aan het huilen, door ze alleen maar een hand te geven. Je bent een voetbalgod. Niet voor niets sta je afgebeeld op de bustickets in Rome, terwijl dat eerst alleen maar gebeurde bij de pausen. Ik zag je vorig jaar overigens op de foto staan met Papa Francesco (Paus Franciscus). Het kan geen toeval zijn dat hij dezelfde naam draagt als jij. Hij zou het vast een eer hebben gevonden om met jou op de foto te mogen.

Francesco, je bent een held. We zullen je missen op de velden, maar zien je vast nog vaak.

Door: Koen Jans

[photo,86628,left,]