Column: Huntelaar had gelijk, maar Van Persie ook

Het was hét moment van de wedstrijd Nederland-Kazachstan: de 'fittie' tussen Klaas-Jan Huntelaar en Robin van Persie. Vlak na rust, bij een stand van 0-1 in het voordeel van de bezoekers, besloot de aanvoerder zelf op doel te schieten in plaats van de bal af te geven op de ingevallen Huntelaar. De spits van Schalke 04 reageerde woedend, Van Persie stak in een reactie daarop waarschuwend een vinger op.

Op de sociale media was Van Persie de gebeten hond. Omdat hij voor eigen succes ging, maar vooral door zijn reactie. Het vingertje werd arrogant en hautain gevonden. Iedereen koos partij voor Huntelaar, de Achterhoekse knul met gunfactor. De man die altijd scoort, maar ook altijd op de bank moet zitten. Dit omdat hij de pech heeft dat één van de beste spitsen die Oranje ooit gehad heeft, Van Persie, een generatiegenoot van hem is.

Tegen Kazachstan moest Huntelaar weer op de bank beginnen, ongetwijfeld tot zijn frustratie. Maar toen het lang 0-1 bleef, mocht hij erin. Tot op het bot gemotiveerd zal hij zijn geweest, getergd ook. Hij wilde bewijzen dat hij in de basis hoort. En toen Van Persie in balbezit kwam en Huntelaar voor het doel stond, wist hij dat hij kon scoren. Maar hij kreeg de bal niet, met als gevolg dat alle frustratie er uit kwam. Huntelaar schreeuwde meerdere keren richting Van Persie, maakte armgebaren en wees met zijn vinger naar zijn oog. "Kijken!", brulde hij.

Een stukje egoïsme moet erin zitten, bij iedere goede aanvaller. Ook Arjen Robben geeft wel eens ballen niet af, hetzelfde geldt voor Lionel Messi of Cristiano Ronaldo. Een spits wil scoren, het liefst zelf. Dat kan je een slechte eigenschap vinden, maar het is nu eenmaal zo. Op de sociale media werd vrijdag gesteld dat Van Persie geen teamspeler zou zijn en bovendien een slechte aanvoerder. Maar niemand stak tijdens het afgelopen WK meer tijd in de ontwikkeling en begeleiding van onervaren jongens als Stefan de Vrij en Memphis Depay, dan hij.

Tussen Van Persie en Huntelaar zal altijd wel wat spanning zijn, omdat ze allebei azen op hetzelfde plekje in het nationale elftal. Het zijn teamgenoten, maar tegelijk ook concurrenten. Dat er dan een keer onderlinge irritaties zijn in het veld als de één niet doet wat de ander wil, is volkomen logisch. En helemaal niet erg.

Door: Roland Mather