Blog vanuit Brazilië: over 'Gammes' en Moacir Barbosa

In Brazilië zijn tientallen televisiezenders die iedere dag berichten over alles wat te maken heeft met het WK voetbal en dan met name de nationale ploeg. Iedere scheet die iemand van de Seleçao laat, is nieuws. Zit Neymar tijdens een training een paar minuten op een hometrainer? Dan komen die beelden tientallen keren in de diverse programma's voorbij. Ook iedere meter die de spelersbus rijdt, is te zien.

Verliest Oranje zaterdag van Costa Rica, of daarna in de halve finale van pakweg Argentinië, dan is dat jammer en een anticlimax. Heel jammer en een enorme anticlimax, kan je ook zeggen. Maar niemand zal de ploeg erom veroordelen. Is de halve finale het eindstation, dan kan Oranje met opgeheven hoofd naar huis.

In 1950, toen het toernooi ook in Brazilië was, verloor het gastland in de finale met 2-1 van Uruguay. Zo'n 200.000 fans waren tijdens het duel aanwezig in Maracana en zagen de Seleçao tot hun verbijstering verliezen. De spelers die de finale verloren, werden de rest van hun leven met de nek aangekeken. "De Braziliaanse wetgeving schrijft voor dat een celstraf van dertig jaar de maximale straf is. Maar ik zit al vijftig jaar gevangen", zei Moacir Barbosa, de keeper van het Braziliaanse team uit 1950, voor zijn dood in 2000. Deze anekdote zullen alle spelers uit de huidige Braziliaanse ploeg ook kennen. Niet zo gek dus, dat ze gebukt gaan onder immense spanning. Dit toernooi, deze week, kan de spelers voor de rest van hun leven maken of breken.

krant

Mooi hoeft het voetbal van Brazilië niet te zijn tegen Colombia, daar is iedereen het over eens. De kop '1-0 is genoeg' die met grote letters op de voorpagina van de krant hier in Salvador staat, zegt alles. Hoe het gebeurt, maakt niet uit. Als er maar gewonnen wordt. Neymar, Julio Cesar, Thiago Silva, coach Luiz Felipe Scolari en alle anderen weten dat als geen ander. Moacir Barbosa ook.

Door: Roland Mather

Twitter: @rolandmather