Van der Vaart voorkomt nederlaag Oranje

Oranje heeft het kalenderjaar 2006 afgesloten met een gelijkspel tegen Engeland. In Amsterdam leek de ploeg van Marco van Basten lange tijd af te stevenen op een nederlaag, maar een doelpunt van Rafael van der Vaart in de slotfase voorkwam dat. Toch was niet zozeer het resultaat, maar vooral het spel van Clarence Seedorf hoopgevend. De middenvelder speelde een aardige wedstrijd en liet zien dat hij absoluut thuishoort in dit Nederlands elftal.

Vriendschappelijke interlands. Steeds vaker vragen mensen zich hardop af wat dit soort duels nog te zoeken hebben op de, toch al overvolle, internationale speelkalender. Ieder klein pijntje is voor een voetballer voldoende om zich af te melden voor een dergelijk oefenpotje, terwijl de spelers die wél van de partij zijn er vooral voor proberen te zorgen dat ze weer heelhuids terug kunnen keren naar hun club.

Om oefenwedstrijden toch nog een bepaalde lading te geven, kan je als trainer een aantal dingen doen. Je kan een aansprekende tegenstander uitnodigen, of experimenteren met je elftal. Woensdag in de ArenA was dit allebei het geval. Met Engeland had Oranje een tegenstander van formaat tegenover zich, terwijl Marco van Basten het duel bovendien aangrepen om het één en ander uit te proberen.

Door de rentree van Seedorf kreeg het duel met Engeland voor Oranje ineens een compleet andere lading. Niet het spel van Oranje, maar vooral het spel van Seedorf werd door heel Nederland nauwlettend gevolgd. Hoe zou de verloren zoon, die jarenlang consequent uitgefloten werd door de Nederlandse fans, het er vanaf brengen? Zou hij zijn kans grijpen, of vervallen in oude fouten?

Als deze wedstrijd voor Seedorf een examen was, dan is de middenvelder absoluut geslaagd. Seedorf begon zenuwachtig, maar kwam naarmate het duel vorderde steeds beter in de wedstrijd. Het was zelfs schrijnend om te zien hoe ver hij technisch en kwalitatief soms uitstak boven een aantal van zijn teamgenoten. Seedorf eiste ballen op, deed er vaak iets goed mee en stond aan de basis van een aantal gevaarlijke aanvallen. Bovendien toonde hij zich sluw in de duels, een eigenschap die de meeste andere Oranje-internationals (nog) niet bezitten.

Seedorf moet soms met verbazing hebben toegekeken hoe zijn teamgenoten vooral defensief flink wat steken liet vallen. In de eerste helft had Steven Gerrard de score moeten openen na een te slappe terugspeelbal van Khalid Boulahrouz, maar de middenvelder van Liverpool vond Henk Timmer op zijn weg. Twintig minuten later was diezelfde Timmer echter kansloos toen Wayne Rooney simpel voor zijn tegenstanders kwam en een voorzet van Joe Cole via de binnenkant van zijn linkerknie in het Nederlandse doel werkte.

Oranje kon hier weinig tegenover stellen. Van der Vaart stond er aan de rechterkant bij vlagen een beetje voor spek en bonen bij, terwijl ook Dirk Kuyt in de punt van de aanval weinig liet zien. Het was dan ook geen wonder dat de Katwijker na een uur werd vervangen door Klaas Jan Huntelaar. Ook de Ajacied kon echter niet verbloemen dat Oranje eigenlijk niet zonder Robin van Persie kan. De aanvaller van Arsenal zit deze week bij zijn zwangere vrouw in Londen, maar is in korte tijd uitgegroeid tot de onbetwiste aanvalsleider van Oranje. Zonder Van Persie mist Oranje voorin net dat beetje finesse en kwaliteit dat het elftal zo hard nodig heeft. 

De hele tweede helft had Oranje meer balbezit dan Engeland, maar het was pijnlijk om te zien dat de ploeg eigenlijk niet één uitgespeelde kans wist te creëren. Het Oranje-publiek had dit ook gezien en vroeg zich na zeventig minuten hardop af waar Van Nistelrooy nu eigenlijk is. De spits van Real, dit weekend nog vier keer trefzeker, is volgens Van Basten echter niet goed genoeg. Maar zou de spits van Real Madrid nu echt slechter zijn dan Kuyt en Huntelaar, twee spelers die zich internationaal gezien nog altijd moeten bewijzen?

Rafael van der Vaart.